Vrijdag 08 november Tablanusu
Blijf op de hoogte en volg Leo
13 November 2013 | Indonesië, Jayapura
Vrijdag 8 november. Tablanusu
Om 06.00 uur gaat de wekker. Ik ben 5 minuten eerder wakker zoals de meeste tijd hier. Vandaag gaan we naar Tablanusu waar ze drie verschillende soorten stranden hebben en waar de omgeving bijzonder mooi moet zijn. Om daar te komen moeten we twee en een half uur rijden. Het is ongeveer 70 km maar vanwege het wegdek kan de chauffeur vaak niet harder dan 25 km per uur rijden. Om 07.00 uur gaan we ontbijten. Beneden in het restaurant zitten Franklyn en Eleine al te eten. Vandaag is het haar verjaardag en bij binnenkomst zetten we meteen “Happy Birthday” in gevolgd door “Lang zal ze leven”. Ze is er helemaal van onder de indruk. Als we ons cadeautje geven, een armband uit de Baliem, met een verjaardagskaarten een chocolade bonbon is ze ontroerd. Leuk om te zien. Henry komt naar ons toe in het restaurant. Hij is er al vroeg bij vandaag! We geven hem wat te eten en drinken want we zullen lang onderweg zijn. Om 08.00 uur staan we klaar voor vertrek. In Abepura pikken we André op. Deze straat noemen ze ook wel Kotaradja genoemd naar een streek in Banja Ajei. Abu betekent “Algemeen” en pura “Begraafplaats”. Dit is Hollandia Binnen. Waar het hotel staat wordt Hollandia haven genoemd. Onze volgende stop is bij Meneer Chris. We hopen dat we meer informatie kunnen krijgen over de grootmoeder van Leo. Daar aangekomen krijgen we een vrolijke, fiefe man te zien. Hij is 80 jaar en geeft al snel aan slecht horend te zijn. Geen wonder dat het tijdens het telefoongesprek zo moeizaam verliep. Als wij hem begroeten straalt hij helemaal. Zoveel mensen die geïnteresseerd zijn in zijn verhaal. Al snel haalt hij twee boeken tevoorschijn. Een is een oud boek speciaal voor de Deta boys en een groter boek waar alle namen van mensen in vermeld staan die in de 50tiger en 60tiger jaren naar Nieuw Guinea zijn gekomen bij boot, verzamelt via internet. Er staan ook heel veel oude foto’s in die hij met trots laat zien. Het is duidelijk dat alle herinneringen uit die tijd weer naar boven komen en dat hij er intens van geniet. In die tijd was hij 18 jaar dus in de bloei van zijn leven! Hij vertelt ons dat hij inderdaad in dok 2 ging eten bij een Warung. Dit blijkt bij dezelfde plaats te zijn als waar de vader van Vivian een ongeluk heeft gehad. Ook kent hij twee mensen met de naam Kouwenberg. Dat gedeelte voorbij de grote Mall richting het hotel was in die tijd water. Om meer gerichte informatie te krijgen vraagt hij om een jaartal waarin ze naar Papua zijn gekomen. Aangezien we dat niet hebben is het haast onmogelijk om in de korte tijd die we hebben het boek door te spitten. Als hij het via internet heeft gevonden moet ons dat ook lukken. Na 25 minuten moeten we gaan. We hadden graag nog wat langer met hem willen kletsen over vroeger, want Chris is nog heel helder van geest. Het is wat Ed zegt: “We zijn op zoek naar informatie over de tijd dat de familie van Leo daar geleefd heeft, maar het blijft zoeken, want er is bijna niets meer van over. De regering heeft na de onafhankelijkheid heel veel wat nog zou kunnen herinneren aan de kolonisatie van de Nederlanders vernietigd. We nemen afscheid en zijn blij dat de derde poging om hem te spreken nu toch gelukt is. De volgende stop is bij een bakker, waar Henry naar binnen gaat en André neemt ondertussen de bestelling op voor echte arabic koffie, die je schijnbaar alleen hier kunt krijgen. Hij geeft later aan dat vooral het reukorgaan de herinneringen aan het land levendig houden en daar is deze koffie dus een van. Als Henry bij de bakkerij de deur uitstapt loopt een vrouw met hem mee. Zij is de volgende passagier in de auto. Het blijkt de eigenaresse te zijn van het resort waar we naar toe gaan in Tablanusu. Nu zijn we met 10 personen. In de auto wordt de koffie gedronken en de chauffeur, de zoon van het busbedrijf, brengt ons over haast onbegaanbare wegen naar plek van bestemming. De taart, voor de verjaardag van Eleine, waar ze niets van weet, wordt op het dashboard gelegd. Hij blijft er echter niet lang liggen want door het slechte wegdek valt deze eraf. Er is ook een brug die twee maanden geleden door de hevige regenval verwoest is. Ze zijn hier niet voor een gat te vangen, want als we niet over de brug kunnen, gaan we door de gelukkig droge bedding van de rivier. Andere bruggen zijn van hout gemaakt en zo smal dat er alleen maar een auto over kan. In de bus wordt gezongen en gekletst. Zelfs André en Henry geven een concert weg. De sfeer zit er goed in. We gaan zelfs karaoke, want er zit een t.v. in de bus en Henry stopt er een meezing dvd in. Door het gehobbel, hobbelt het geluid op de dvd mee. Na een paar liedjes gaat de t.v. uit en genieten we verder van het mooie landschap. We komen langs plekken die zo mooi zijn, dat het met woorden haast niet te omschrijven is. Als we in het district Depapre komen krijgen we oude olietanks van de Amerikanen uit de 2de W.O. oorlog te zien. Ze liggen hier verdekt opgesteld tussen de planten en bomen en zijn bewaard gebleven als monument uit die tijd. Bij een baai zijn ze volop aan het werk. Hier moet een container haven komen. We begrijpen het niet helemaal, want hoe komen die containers op plek van bestemming!? Er zal veel geld en tijd gespendeerd moeten worden om de infrastructuur dermate te veranderen dat het via de weg ook mogelijk is. Hoe dichter we bij de plek van bestemming komen hoe steiler de weg wordt, die eerst omhoog overwonnen moet worden gevolgd door een afdaling om bij de zee te komen. Als de weg stopt te bestaan, weten we dat we er zijn. Het is prachtig hier met een uitzicht op de Pacific Oceaan die omarmd wordt door groene bergen, palmbomen en bomen met super mooie gele bloemen, romantische huisjes, een grond van alleen maar afgeronde kiezels etc. Ondanks dat het nog regent is het een perfect plaatje. Als we foto’s maken met een van ons erop dan lijkt het net of de achtergrond een doek is en niet echt. We worden begroet in het restaurant. Een vriend van André is vandaag onze kok. Hij is al vanaf gisteren hier om een feestmaal te maken voor ons. We mogen eerst de kamers van het resort zien evenals de binnenkant van de “ronde” huisjes. Ik had wel een beetje medelijden met de meisjes daar, want doordat het nog regent maken we alles wat ze schoongemaakt hebben weer vuil. De kamers zien er mooi en netjes uit. Het is een ideale plek om tot rust te komen. Terug in het restaurant met uitzicht op de zee en het strand wordt ons een uitgebreide lunch geserveerd. Allerlei soorten vis, groenten waarvan een gemaakt is van sajoer lilin, genemo leaf en coconut souce en rijst. Tjonge wat kan die Charles koken. Iedereen is stil tijdens het eten dus dat zegt al voldoende. Na deze bijzonder lekkere lunch krijgen we overheerlijke mango. Je kunt haast niet stoppen met eten. Zo lekker! Na het eten kleden we ons om. We gaan met een speedboot naar het witte strand om te zwemmen en snorkelen. De weergoden zijn ons goed gezind, want de regen is opgehouden. De speedboot wil in eerste instantie niet echt starten, maar de aanhouder wint. We varen de zee op en zien dat de kuststrook ook een grijzig zandstrand heeft. Daar waar wij gaan zwemmen is het strand wit en het water super helder. Het aparte hier is dat je aan de ene kant het zoute water van de zee hebt en op land een zoetwater bassin. André geeft aan dat het bron water is en je het zelfs kunt drinken. Dit is ook wat hij doet. Er zit hier ook heel veel vis. We maken verschillende foto’s van deze oase! Al snel belanden we zwemmend en spelend in het water. Fiek heeft duikbrillen en snorkels mee genomen. Onderwater is het een schouwspel van verschillend gekleurde vissen en prachtig blauwe zeesterren waarvan het net lijkt of ze de stenen omarmen. Ongelooflijk mooi!
Na ongeveer anderhalf uur gaan we weer terug naar het resort. Er draait muziek en al snel belanden !twee taarten met kaarsjes binnen. Het feest is compleet en we zingen opnieuw Happy Birthday! Wat een surprise party hebben de jongens voor haar weten te regelen. Het is boven alle verwachtingen om zoals Franklyn later op de avond zegt. Eleine neemt een hapje van het eerste stuk. Het lijkt net een bruiloft zoals alles gebeurd. Eleine en Franklyn houden een speech en daarna wort de taart verdeelt. We genieten van dit alles en tevens van de ondergane zon. Ed en Fiek worden door Leo op de foto gezet. Deze gaat een speciale taak krijgen! Het feesten gaat door tot voor ons gevoel in de late uurtjes. Als we terug naar het hotel gaan vallen de meesten van ons in slaap, ondanks het gehobbel. In het hotel nemen we allemaal nog een drankje ter afsluiting van een fantastisch mooie dag samen en adressen worden uitgewisseld. Wat een bijzondere dag!
Om 06.00 uur gaat de wekker. Ik ben 5 minuten eerder wakker zoals de meeste tijd hier. Vandaag gaan we naar Tablanusu waar ze drie verschillende soorten stranden hebben en waar de omgeving bijzonder mooi moet zijn. Om daar te komen moeten we twee en een half uur rijden. Het is ongeveer 70 km maar vanwege het wegdek kan de chauffeur vaak niet harder dan 25 km per uur rijden. Om 07.00 uur gaan we ontbijten. Beneden in het restaurant zitten Franklyn en Eleine al te eten. Vandaag is het haar verjaardag en bij binnenkomst zetten we meteen “Happy Birthday” in gevolgd door “Lang zal ze leven”. Ze is er helemaal van onder de indruk. Als we ons cadeautje geven, een armband uit de Baliem, met een verjaardagskaarten een chocolade bonbon is ze ontroerd. Leuk om te zien. Henry komt naar ons toe in het restaurant. Hij is er al vroeg bij vandaag! We geven hem wat te eten en drinken want we zullen lang onderweg zijn. Om 08.00 uur staan we klaar voor vertrek. In Abepura pikken we André op. Deze straat noemen ze ook wel Kotaradja genoemd naar een streek in Banja Ajei. Abu betekent “Algemeen” en pura “Begraafplaats”. Dit is Hollandia Binnen. Waar het hotel staat wordt Hollandia haven genoemd. Onze volgende stop is bij Meneer Chris. We hopen dat we meer informatie kunnen krijgen over de grootmoeder van Leo. Daar aangekomen krijgen we een vrolijke, fiefe man te zien. Hij is 80 jaar en geeft al snel aan slecht horend te zijn. Geen wonder dat het tijdens het telefoongesprek zo moeizaam verliep. Als wij hem begroeten straalt hij helemaal. Zoveel mensen die geïnteresseerd zijn in zijn verhaal. Al snel haalt hij twee boeken tevoorschijn. Een is een oud boek speciaal voor de Deta boys en een groter boek waar alle namen van mensen in vermeld staan die in de 50tiger en 60tiger jaren naar Nieuw Guinea zijn gekomen bij boot, verzamelt via internet. Er staan ook heel veel oude foto’s in die hij met trots laat zien. Het is duidelijk dat alle herinneringen uit die tijd weer naar boven komen en dat hij er intens van geniet. In die tijd was hij 18 jaar dus in de bloei van zijn leven! Hij vertelt ons dat hij inderdaad in dok 2 ging eten bij een Warung. Dit blijkt bij dezelfde plaats te zijn als waar de vader van Vivian een ongeluk heeft gehad. Ook kent hij twee mensen met de naam Kouwenberg. Dat gedeelte voorbij de grote Mall richting het hotel was in die tijd water. Om meer gerichte informatie te krijgen vraagt hij om een jaartal waarin ze naar Papua zijn gekomen. Aangezien we dat niet hebben is het haast onmogelijk om in de korte tijd die we hebben het boek door te spitten. Als hij het via internet heeft gevonden moet ons dat ook lukken. Na 25 minuten moeten we gaan. We hadden graag nog wat langer met hem willen kletsen over vroeger, want Chris is nog heel helder van geest. Het is wat Ed zegt: “We zijn op zoek naar informatie over de tijd dat de familie van Leo daar geleefd heeft, maar het blijft zoeken, want er is bijna niets meer van over. De regering heeft na de onafhankelijkheid heel veel wat nog zou kunnen herinneren aan de kolonisatie van de Nederlanders vernietigd. We nemen afscheid en zijn blij dat de derde poging om hem te spreken nu toch gelukt is. De volgende stop is bij een bakker, waar Henry naar binnen gaat en André neemt ondertussen de bestelling op voor echte arabic koffie, die je schijnbaar alleen hier kunt krijgen. Hij geeft later aan dat vooral het reukorgaan de herinneringen aan het land levendig houden en daar is deze koffie dus een van. Als Henry bij de bakkerij de deur uitstapt loopt een vrouw met hem mee. Zij is de volgende passagier in de auto. Het blijkt de eigenaresse te zijn van het resort waar we naar toe gaan in Tablanusu. Nu zijn we met 10 personen. In de auto wordt de koffie gedronken en de chauffeur, de zoon van het busbedrijf, brengt ons over haast onbegaanbare wegen naar plek van bestemming. De taart, voor de verjaardag van Eleine, waar ze niets van weet, wordt op het dashboard gelegd. Hij blijft er echter niet lang liggen want door het slechte wegdek valt deze eraf. Er is ook een brug die twee maanden geleden door de hevige regenval verwoest is. Ze zijn hier niet voor een gat te vangen, want als we niet over de brug kunnen, gaan we door de gelukkig droge bedding van de rivier. Andere bruggen zijn van hout gemaakt en zo smal dat er alleen maar een auto over kan. In de bus wordt gezongen en gekletst. Zelfs André en Henry geven een concert weg. De sfeer zit er goed in. We gaan zelfs karaoke, want er zit een t.v. in de bus en Henry stopt er een meezing dvd in. Door het gehobbel, hobbelt het geluid op de dvd mee. Na een paar liedjes gaat de t.v. uit en genieten we verder van het mooie landschap. We komen langs plekken die zo mooi zijn, dat het met woorden haast niet te omschrijven is. Als we in het district Depapre komen krijgen we oude olietanks van de Amerikanen uit de 2de W.O. oorlog te zien. Ze liggen hier verdekt opgesteld tussen de planten en bomen en zijn bewaard gebleven als monument uit die tijd. Bij een baai zijn ze volop aan het werk. Hier moet een container haven komen. We begrijpen het niet helemaal, want hoe komen die containers op plek van bestemming!? Er zal veel geld en tijd gespendeerd moeten worden om de infrastructuur dermate te veranderen dat het via de weg ook mogelijk is. Hoe dichter we bij de plek van bestemming komen hoe steiler de weg wordt, die eerst omhoog overwonnen moet worden gevolgd door een afdaling om bij de zee te komen. Als de weg stopt te bestaan, weten we dat we er zijn. Het is prachtig hier met een uitzicht op de Pacific Oceaan die omarmd wordt door groene bergen, palmbomen en bomen met super mooie gele bloemen, romantische huisjes, een grond van alleen maar afgeronde kiezels etc. Ondanks dat het nog regent is het een perfect plaatje. Als we foto’s maken met een van ons erop dan lijkt het net of de achtergrond een doek is en niet echt. We worden begroet in het restaurant. Een vriend van André is vandaag onze kok. Hij is al vanaf gisteren hier om een feestmaal te maken voor ons. We mogen eerst de kamers van het resort zien evenals de binnenkant van de “ronde” huisjes. Ik had wel een beetje medelijden met de meisjes daar, want doordat het nog regent maken we alles wat ze schoongemaakt hebben weer vuil. De kamers zien er mooi en netjes uit. Het is een ideale plek om tot rust te komen. Terug in het restaurant met uitzicht op de zee en het strand wordt ons een uitgebreide lunch geserveerd. Allerlei soorten vis, groenten waarvan een gemaakt is van sajoer lilin, genemo leaf en coconut souce en rijst. Tjonge wat kan die Charles koken. Iedereen is stil tijdens het eten dus dat zegt al voldoende. Na deze bijzonder lekkere lunch krijgen we overheerlijke mango. Je kunt haast niet stoppen met eten. Zo lekker! Na het eten kleden we ons om. We gaan met een speedboot naar het witte strand om te zwemmen en snorkelen. De weergoden zijn ons goed gezind, want de regen is opgehouden. De speedboot wil in eerste instantie niet echt starten, maar de aanhouder wint. We varen de zee op en zien dat de kuststrook ook een grijzig zandstrand heeft. Daar waar wij gaan zwemmen is het strand wit en het water super helder. Het aparte hier is dat je aan de ene kant het zoute water van de zee hebt en op land een zoetwater bassin. André geeft aan dat het bron water is en je het zelfs kunt drinken. Dit is ook wat hij doet. Er zit hier ook heel veel vis. We maken verschillende foto’s van deze oase! Al snel belanden we zwemmend en spelend in het water. Fiek heeft duikbrillen en snorkels mee genomen. Onderwater is het een schouwspel van verschillend gekleurde vissen en prachtig blauwe zeesterren waarvan het net lijkt of ze de stenen omarmen. Ongelooflijk mooi!
Na ongeveer anderhalf uur gaan we weer terug naar het resort. Er draait muziek en al snel belanden !twee taarten met kaarsjes binnen. Het feest is compleet en we zingen opnieuw Happy Birthday! Wat een surprise party hebben de jongens voor haar weten te regelen. Het is boven alle verwachtingen om zoals Franklyn later op de avond zegt. Eleine neemt een hapje van het eerste stuk. Het lijkt net een bruiloft zoals alles gebeurd. Eleine en Franklyn houden een speech en daarna wort de taart verdeelt. We genieten van dit alles en tevens van de ondergane zon. Ed en Fiek worden door Leo op de foto gezet. Deze gaat een speciale taak krijgen! Het feesten gaat door tot voor ons gevoel in de late uurtjes. Als we terug naar het hotel gaan vallen de meesten van ons in slaap, ondanks het gehobbel. In het hotel nemen we allemaal nog een drankje ter afsluiting van een fantastisch mooie dag samen en adressen worden uitgewisseld. Wat een bijzondere dag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
