Maandag 11 november, Belimbing

Maandag 11 november

Om 08.00 uur staan we op want we hebben afgesproken dat we om 09.15 uur samen zullen gaan ontbijten. Ik ben meteen klaar wakker en ga lekker wat zwemmen. Leo doezelt nog wat door. Het water van het zwembad is lekker koel. Het is nu al behoorlijk warm buiten. Ik heb het zwembad helemaal voor mij alleen. Daarna ben ik heb ik op een bedje aan het zwembad gemediteerd. Heerlijk! Een goede start van een mooie nieuwe dag! We zitten in het restaurant weer aan “onze” tafel. Op een kaart staat geschreven wat we allemaal kunnen bestellen. Het wordt fruit vooraf evenals voor Ed en Fiek en voor Leo een jus d’orange. Verder zit ik op een lijn met Ed en Fiek en ga ik voor een gevulde omelet en een pannenkoek. Leo gaat voor een ei met brood. Na het eten gaan we een trekking doen door een plantage en over de sawa’s. We vertrekken om 10.15 uur samen met onze gids Wayan. Zo heten hier de meeste mensen. Het is de naam die gegeven wordt aan de eerstgeborene van het gezin. Ze krijgen er wel een tweede naam bij. Voor hem is dat Adik. No. 2 heet altijd Made, no 3 is Myoman, no 4 Ketut en no 5 is dan weer Wayan en zo begint het rijtje weer opnieuw. Als er over de kinderen gesproken wordt kun je horen of het over een jongen of meisje gaat want dan plaatsen ze voor een jongen er een “I” voor en voor een meisje “Ni”. Je krijgt dan Iwayan of Niwayan. Zo heten dus heel veel mensen hier Wayan. Voor ons wel gemakkelijk, want dan hoef je niet zoveel verschillende namen te onthouden!
Voordat we vertrekken krijgen we allemaal een bamboestok. Deze zal ons de ondersteuning geven als we op moeilijk begaanbare plekken komen. Al snel komen we erachter dat we boffen met het droge weer, want anders was het haast onmogelijk geweest om op deze paden te lopen. Je moet goed uitkijken waar je je voeten zet. Het eerste gedeelte ben ik de hekken sluiter. Het is mooi om te zien hoe we samen op “expeditie” zijn. In ganzenpas lopen we achter onze gids aan. Het is onmogelijk om met woorden te beschrijven hoe mooi en sereen het hier is. Onderweg komen we twee mannen tegen met ieder een stok op hun schouder waar aan beide kanten twee betonnen stenen hangen. Onvoorstelbaar hoe ze met alle gemak afdalen om vervolgens weer de steile paden op te gaan. De gids vertelt dat ze een huis aan het bouwen zijn, hier ergens in de middle of no where!
Kun je dit voorstellen: een heel huis en per persoon vier stenen! Bij de gedachte alleen al zou bij mij de moed in de schoenen zakken. Het is haast onbegonnen werk! Even later maken we plaats voor vier vrouwen. Ook zij helpen mee sjouwen en dragen 3 stenen op hun hoofd. De eerste vrouw is al aardig op leeftijd. Fiek en ik hebben beide de neiging om de stenen van haar over te nemen.
Wat zullen zij blij zijn als het klaar is!
Tijdens onze tocht laat Wayan ons allerlei vruchten zien zoals Nanka (waarvan de kleintjes voor in de soep zijn en de grote om zo op te eten}, doerian, meloen, salak, manga, Sawo {een soort kiwi), markieza, bananen, mandarijnen, maar ook koffiebonen, kruidnagel , tapioca wortel waar kroepoek van gemaakt wordt, citroenblad ofwel serré, vanille, arabica koffie en robusta koffie, nootmuskaat, vanille stokjes en nog veel meer. Ze verbouwen hier alles wat ze kunnen gebruiken in de keuken om lekkere gerechten te maken. We zien ook twee verschillende soorten rijst. De gewone die na drie maanden klaar is om geoogst te worden en de speciale Balinese rijst, zowel de witte als de zwarte, die er vier maanden over doet en geoogst wordt door de aren handmatig stuk voor stuk te knippen. Wat een geduld moet je daarvoor hebben! NU snap ik waar Leo al zijn geduld vandaan heeft. Het zit gewoon in zijn genen!
Het landschap is hier zo mooi dat de ene foto na de andere gemaakt wordt. Al lopende draag ik de stok in mijn linkerhand zodat ik met mijn rechterhand foto’s kan maken. Ondanks dat Leo steeds aangeeft dat ik de stok moet gebruiken kan ik het niet nalaten om alles wat ik zie vast te leggen op de foto. Af en toe schuif ik daardoor wat sneller naar beneden of stap ik in de blub met als gevolg dat Wayan voor mij op de knieën gaat om mijn schoen bij een stroompje schoon te maken. Hoezo eigenwijs! Ook maakt onze gids Wayan voor Fiek en mij in no time een prachtige ketting. Hij plukt een blad met stengel van een struik en breekt de bladeren op een bepaalde lengte af. Vanaf deze hanger zoals later blijkt, splitst hij de stengel in tweeën en haalt hij de buitenste laag er een beetje af, breekt vervolgens de stengel, haalt weer het buitenste laagje weg en breekt wederom de stengel zodat je een ketting van stukjes krijgt. Uit een offerhuisje pakt hij een heel klein stukje bamboe wat dienst gaat doen als een sluitinkje en de ketting wordt liefdevol om onze nek gedaan. Echt wauw!
De mensen hier kunnen echt alles maken van spulletjes die ze vinden in de natuur. Onwijs gaaf!
Op de rijstvelden zie je her en der hutjes staan. Daarin zit een man of vrouw die met de regelmaat van de klok aan touwtjes trekt waardoor er geluid ontstaat om de vogels en muizen te verjagen.
Ook zien we twee vogelverschrikkers staan tussen de lijnen met lapjes stof eraan, die ze over de rijstvelden gespannen hebben. Ook hangt er een soort ratel die op deze manier in beweging wordt gebracht en soms zie je mensen al klappend in de handen door de rijstvelden lopen. Wat een zorg, aandacht en liefde hebben deze mensen voor de rijst!
Op de weg terug laat hij ons nog macadamia’s proeven. Ed vindt later op internet dat dit de meest moeilijke noot is om te kraken. Je hebt er soms zelfs een kracht van 200 km voor nodig. De gids heeft er ook duidelijk moeite mee. Uiteindelijk gooit hij hem zo hard op het beton dat de noot in stukken uit elkaar spat. Na anderhalf uur komen we weer op de verharde weg. Het is een fantastische belevenis geweest!
Helemaal doorweekt van het zweet nemen we plaats in het restaurant! We zijn toe aan een drankje. Als Fiek en ik even naar de kamer gaan om te toiletteren en wat spulletjes weg te leggen, verandert het weer snel. Het is schijnbaar nu de tijd om vanuit de hemel foto’s van ons te maken! Het begint te onweren. De kraan wordt vanaf boven langzaam opengedraaid en dan ineens is er een muur van regen! Het komt er met bakken uit! Gelukkig hebben we paraplu’s in het huisje en kunnen we terug. In het restaurant zijn de rolgordijnen van bamboe naar beneden gelaten. We zijn ontzettend blij dat we vanochtend zijn gaan lopen want we hebben nog zitten twijfelen of het vanwege het mooi licht later op de dag beter zou zijn. De mensen hier zijn erg blij met de regen. Dit is de eerst flinke bui sinds maanden. Normaal regent het al in september, oktober. Tijdens het eten klaart het alweer op. Fiek en ik hebben een massage geboekt om 15.00 uur en Fieke gaat van tevoren nog zwemmen.
De jongens nemen een rustpauze. De massageruimte ligt in een lager gelegen gebouw naast het zwembad. Het is netjes ingericht. We mogen beiden plaats naast elkaar op een massagetafel. Als we op onze buik, in ons pendekje onder een mooie battikdoek liggen, gaan de meiden van start. Op de achtergrond hoor je het water wat via een overloop van het zwembad in de ontvangstruimte als een waterval neerkomt. Het is maar goed dat we net naar de toilet zijn geweest! Voor mij is deze massage totaal anders dan in Jayapura. Het meisje gebruikt niet haar knokkels om de “knopen” los te maken. Ik val zelfs even in slaap en schiet wakker als mijn rechterarm van de hoofsteun afvalt. De behandeling van Fiek en mij gebeurt zowat simultaan. Als er bij Fiek “getrommeld” wordt op haar lichaam, volg ik al snel of omgekeerd. Het is een beetje jammer dat er een programma afgewerkt wordt en de plekken die om wat meer aandacht vragen niet opgemerkt worden. De tijd vliegt, want na een uur voel ik geen warme handen meer op mijn lichaam en zegt ze “finished madam”. Het is wel lekker dat onze lichamen nu heerlijk zacht zijn van de massage olie. Samen lopen we, in de badjas van het hotel, terug naar onze huisjes. We spreken af om 19.00 uur en gaan lekker siësta houden. Leo ligt al te slapen. Als ik onder de klamboe naast hem kruip in bed, kan ik niet slapen. Ik heb waarschijnlijk mijn rust al genomen tijdens het masseren! Ik ga buiten zitten met de laptop op schoot. Op naar de volgende ronde. Het kost heel wat tijd om de verslagen uit te werken, maar als ik het nu niet doe komt het er niet meer van denk ik.
Om 19.00 uur treffen we elkaar weer in het restaurant. Vandaag hebben we een rijsttafel besteld. We krijgen een heerlijke soep vooraf. Het hoofdgerecht wordt geserveerd op een bord waar in gevouwen bladeren de gerechten zitten. In het midden zit de rijst verborgen onder een spitse muts van bananenblad. Als je het blad weghaalt blijft de rijst in die vorm staan. …………………………
Als dessert krijgen we twee kleine loempiaatjes gemaakt van gekleurd deeg met daarin guladjawa. Dit is echt bijzonder lekker! Na het eten zitten we gezellig bij elkaar zitten. We schrijven en lezen wat en Leo en Ed zijn een andere manier aan het zoeken om de verslagen alsnog te kunnen plaatsen op “Waar ben je Nu”. Ik maak wat geluidopnames van de omgeving en van de barbediende die voor Ed en mij een cocktail shaked. Ik vind de “golden dream” erg lekker en vandaag is hij zelfs groter dan gisteren! Uiteindelijk lukt het de jongens via google chroom om verder te gaan met het online plaatsen van de verslagen. Dankzij Ed, die ontzettend goed is in het oplossen van problemen ook als het gaat om computers. De verslagen die klaar zijn worden door Leo op internet geplaatst en we gaan geheel voldaan en blij naar ons grote bed onder de klamboe